(Security Center’s Top Secret)
Susugod na raw kami. Kailangang makabawi at mabawi ang pribadong pag-aari ng aming kasamahan. Kaya’t wala ng alinlangan kahit na walang Back-up. Susugod kami!!
Narinig ko kanina sa linya. Marahil, ito yung sinasabi nilang Defence Mechanism ng tao. Mukhang nagmumura kasi yung nasa kabilang linya. Paulit-ulit na “Betel garai!” ang sinasabi. “Betel garai mo mukha mo!!!” sagot ni commander leo alyas kesong-puti sa parang nag-Eespanyol na kausap, at dahil siguro sa inis ni commander sa kausap ay umakmang ihahagis nito ang mobile communicator sa dalampasigan. Sa baybay dagat na hindi bughaw ang kulay ng tubig at ilusyon na lang ang sariwang hangin. Pipigilan sana namin ang kanyang pagtatangka pero buti na lang napahinto ito. Naisip niya marahil na mahirap o sobrang hirap sumisid sa ganung ka… sa hindi masyadong malinis na tubig gaya ng Manila Bay.
Isa pang counter-terror command strike forces, gaya ng dating hindi man lang naidadaan sa isang plano ang dapat sanang pinagpaplanuhan nang maigi. Gaya ngayon, nakatsinelas lang ako, walang laman ang wallet kundi isang daang ibinayad sakin ng klasmeyt ko. Malaking pasalamat ko nga at ngayon niya binayaran ang utang niyang nakaraang taon pa hiniram.
Humanay pa-platun ang tropa. Susugod na kami. Kaya’t nakihanay na rin ako sa kasama kong kuntodo-pustura, kapwa naka-ACU M-65 field jacket at may tatak na PM2 sa Beret flash na suot-suot nila sa kanilang ulo. Move! Move! Move! Si commander Leo alyas kesong-puti matapos maitago ang hawak niyang mobile communicator ay nagkasa ng tangan niyang M-16 baby armalite at saka sumakay sa halftrack humvee.
At kunwari may alam ako nang ikasa ko naman ang hawak na .38 caliber. Papaakyat na sa escalator ng Campo Uno, Security Center, napansin kong may nakaabang na Intel marahil. Mabilis na lumapit ang aming commander, “Co-chief, on alert na sa target?”
“The Ground is clear, commander” tugon nito. Matapos ay kapwa sila nagsalute sa isa’t isa. akala ko talaga ay isa siyang Intelligence ng Kalaban –upang magsagawa na naman ng isang tactical interrogation sabotage, mabuti at hindi.
Dinala kami sa Headquarters. Kasado na ang baril ko, kahit medyo nakakabadtrip ang suot kong tsinelas dahil sa nabasa na ito ng pasmado kong paa, alerto ako. “ Sir kami po yung may ari…” at pinapasok si jeslie sa loob ng opisina ng Security Center, ang klasmeyt kong may malinaw na paningin, pero walang pagtingin sa akin. Papasok pa sana kami, pero hinarangan kami ng aming hiya. Nakapustura ba naman kami ng pangsundalo. E, sinong hindi matatakot sa amin?! Kaya nakinig na lang ako mula sa labas ng office sa usapan ng naka-well attire na security officer at ang aming kasamahan. “…natatandaan ko po’y nailapag sa sopang inupuan kanina,” ani ni jeslie.
Matapos ang mahaba-haba ring interrogation ay pinapirmahan ang Memorandum of agreement (MOA) na para sa mga nawawalan ng gamit. Hindi (naman!) burara ang klasmeyt ko. May mga bagay lang na sadyang nakatadhanang mawala, pero kung nakatadhanang magbalik ay magbabalik. Kahit pa maiwan mo ito sa pinaka malaking mall sa Asya.
Naisip ko lang kanina, kung ako ang nakapulot ng cellpown ni jes? hindi ko na iyon isasauli.
Hehe. Biro lang.
