Monday, September 15, 2014

Sorry for losing your trust

                                                   09/15/14                          
Dear JC,

Hindi na ba talaga kita makikita ulit sa krispy Kreme.
Alam ko, sa paulit-ulit kong pagpunta doon, umaasa parin ako, naghihintay parin na muli kang darating, na muli kang magpapakita. Gaya ng dati, mula sa likuran ko, tatakpan mo ang aking mga mata ng iyong kamay at tatanungin mo kung anong pangalan mo. Hindi ako sasagot dahil hindi na kailangan. Kilala kita. Kilalang kilala ko ang boses mo, ang malambot mong kamay. Kilala na kita, kaya natakot ako nang nagkamali ako. Nasaktan kita at alam kong hindi madali sayo ang magpatawad dahil sa dati ka nang nasaktan, pero ngayon naulit lang... inulit ko lang. Kasalanan ko, nagkamali na ko. Alam kong malabo na ang lahat. Sorry.
I feel being sorry for losing your trust. Alam kong nagkamali ako... nang minsang nalito -nabanggit ko ang ibang pangalan nang minsang kasama kita. Hindi ko naisip na maaring kang magselos. Nahihiya ako. Maaaring iniisip mo -kasinungalingan lang ba ang lahat. Ang pangako na ikaw lang, na handa akong maghintay sayo, na ikaw lang ang mamahalin ko, forever.
Ngayon alam ko na ang pangamba mo -hindi natin kontrolado ang sitwasyon, na maaring sa isang iglap mabali ang mga pangako, ang iniingatang katapatan ay mapalitan ng kasinungalingan, ng paglilihim, ng hindi pagiging tapat. Oo, mali ako. Wala palang forever. Sorry. I did, lost your trust. Now I am afraid of losing you. I clearly see your face in everywhere, but now it slowly fading. No! Too late of fixing my eyes. I don't see any hope for your forgiveness. Your trust is like a mirror, once it is broken by someone, the pieces reflects the broken image to those who broke it. And now, it draws a guilt on my veins. Nahihiya ako na sa isang iglap mabago ang pagkakakilala mo sakin.

Ilang oras ang lilipas sa pagkakaupo ko sa Krispy Kreme, tatayo ako at uuwing nagsisisi, uuwing bigo. Ilalagay ang earphone sa tenga ngunit walang tunog. Dahil alam ko, kahit anong lakas ng kanta, mas malakas ang himig ng kalungkutan. It drives me to put my life to its end.
Bukas, may bagong umaga... pero ngayong gabi bubuo ako ng sariling araw, isasara ang daigdig sa iba upang papasukin ang himig na magtatakda ng huling kabanata. Sorry JC, sana mapatawad mo pa ako.


                                                                                                  - Yours,
                                                                                                     Donfelimonposerio

P.S. Siguro isipin mo na lang na di tayo nagkatagpo, o di mo ko nakilala para di mo maisip na sinaktan lang kita. Sana mabura sa isip mo ang nagawa ko, o kaya ay ako mismo. Patawad.   
   

No comments:

Post a Comment