Guho

Mabigat ang bagsak ng langit sa aking mga palad, sa aking katawan, sa aking pagkatao. Isang napakalaking paraiso sa ibabaw ng malambot na papag, 6.3 magnitude ng luwalhati sa pag-indayog, na walang taglay na tiyak na timbang, sukat at bigat. Alindog na di masukat sa ibabaw ng mga guho. Kung langit ang kalakip ng lupa ay ilang pilye kaya ang ilalalim ng pagkalubog?

Nakababahala ang ganitong kaisipan, ilang araw sa ilalim ng mga guho. Ilang kilometro na lang ang impyerno, mainit, nakasusulasok, hanging alikabok at usok. Nakababahala. Kung ang saliw ng halinghing, ng musika ng mga ooh at aahh ay maging panaghoy ng aking pagkakasadlak sa guhong iyon. Maabot pa kaya ang tinig , masagap ng mikroponong ibababa ng mga mananagip. Aahhh! May senyales pa ng buhay sa guhong ito. Pumipintig. Mabilis na kalabog, mabilis na pagpintig. Pabilis nang pabilis. Ang rurok? Papaano ang rurok? Ito ba ang pulot na ang tamis ay may lasa ng aftershock?

Bumibitak-bitak ang lupa, ang kutson, lumangitngit nang matindi ang pundasyon, ang pawis dahil sa karagdagang debris sa mga lansangan, sumirit ang malalakas na tubig dahil sa mga pagkakadispalinghado ng mga pipes at sewers. Sa anumang pagkakakawing, ito parin ang pulot ng rurok. Kahit kapiling mo sa ibabaw ng kama ay kuma-kamasutrang dambuhalang butsog na seksi sa paningin lamang ng isang lasing…